اثر نسبت های مختلف پروتئین قابل تجزیه به پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه بر بازده نیتروژن و بیان ژن UT-B در بره های در حال رشد بلوچی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه فردوسی مشهد

2 عضو هیئت علمی گروه علو دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین قابل تجزیه به پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه بر کنترل نیتروژن اوره ای بازگردانده شده به شکمبه و تنظیم بیان ژن ناقل اوره، از سه راس بره نر بلوچی یکساله (2±30 کیلوگرم) مجهز به فیستولای شکمبه‌ای در قالب طرح چرخشی متوازن در زمان، استفاده شد. تیمار‌ها دارای سطح پروتئین خام یکسان و به ترتیب دارای سطوح مختلف پروتئین قابل تجزیه به پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه 80 به 20 (تیمار 1)، 75 به 25 (تیمار 2) و 70 به 30 (تیمار 3) بودند. با کاهش سطح پروتئین قابل تجزیه در شکمبه، جزء محلول (03/0 P=)، جزء قابل تجزیه (01/0 P=)، نرخ تجزیه پذیری (01/0 P˂) و تجزیه پذیری موثر (01/0 P˂) به صورت معنی‌داری کاهش می‌یابد. با کاهش سطح پروتئین قابل تجزیه در شکمبه، قابلیت هضم ماده خشک (003/0 P=) و پروتئین خام (004/0 P=) افزایش و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی (01/0 P=) افزایش یافت. غلظت آمونیاک (001/0 P=) و نیتروژن اورهای خون (01/0 P˂) در برههای مصرف کننده جیره 1 به طور معنی‌داری نسبت به سایر جیره‌ها بالاتر بود. میزان نیتروژن دفع شده (001/0 P=) از طریق مدفوع در بره‌های مصرف کننده جیره 3 و میزان نیتروژن آمونیاکی دفع شده (003/0 P=) از طریق ادرار در بره‌های مصرف کننده جیره 1 به طور معنی‌داری نسبت به سایر جیره‌ها بالاتر بود. تغییر در نسبت پروتئین قابل تجزیه به پروتئین غیر قابل تجزیه، باعث ایجاد تفاوت معنی‌دار (02/0 P=) بین جیره‌ها به لحاظ میزان بیان ژن ناقل اوره گردید.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار